รัตนโกสินทร์เอกนคร

ในวันที่คนจากทั่วโลกต่างเผ้ารอคอยที่จะได้มาเยือนเมืองไทย ได้มาสัมผัสวิถีชีวิต อาหารริมทาง และ แหล่งประวัติศาสตร์ที่งดงามและทรงคุณค่าของเรานั้น ในฐานะคนกรุงเทพโดยกำเนิด สรรพสิ่งที่เห็นจนเจนตานั้นดูเหมือนเรื่องราวทั่วไปของชีวิตประจำวันที่ไม่มีอะไรพิเศษเลยสักนิด

ในวันเวลาที่สนุกไปกับการค้นพบโลกใบใหม่จากการเดินทางในต่างแดนนั้น คุณค่าของสิ่งที่มีดูเหมือนจะลางเลือนไกลตัวทั้งที่ประจักษ์กับสายตาอยู่ตรงหน้าแท้ๆ เปรียบไปแล้วก็คงไม่ต่างอะไรไปจากวานรที่ถืออัญมณีงามไว้ในมือได้แต่โยนเล่นไปมาจนกว่าจะเบื่อไปเอง

ผมมาตระหนักว่าตัวเองอยู่ในสภาวะใกล้เกลือกินด่างก็ต่อเมื่อได้ดู Blog และ รีวิวของนักท่องเที่ยวต่างชาติจากทั่วโลกที่ได้มาเยื่อนเมืองไทยและถ่ายทอดมุมมองของพวกเขาออกมาพร้อมกับคำนิยมยกย่อง เชิดชูในสิ่งที่เรามีและเราเป็น การรีวิวและนำชมของพวกเขาเหล่านั้นเหมือนเป็นการเปิดหู เปิดตา และ เปิดโลกใบใหม่ในที่เดิมให้ได้เห็น แหล่งท่องเที่ยว, คาเฟ่, ร้านอาหารอร่อย, ตลาดขายสินค้าพื้นเมือง และ น้ำจิตน้ำใจของคนพื้นที่ ฯลฯ  ทำให้ตัวเองรู้สึกว่าพลาดไปอย่างแรงกับสิ่งที่อยู่รอบตัว

วันนี้ได้มีโอกาสได้เดินทางออกจากบ้าน ใช้บริการรถใต้ดินจุดหมายปลายทางที่ท้องสนามหลวง ซึ่งก็คือสถานีสนามไชย ที่แม้จะเปิดมาเนิ่นนานพอสมควรแล้วก็ตาม ครั้งนี้กลับเป็นครั้งแรกที่ผมมีโอกาสได้เดินทางไปจริงๆ ก็พบว่าภายในสถานีมีการตกแต่งที่งดงามได้บรรยากาศของเมืองเก่าและท้องพระโรง

จากทางออกที่ 2 ของสถานีสนามไชย ซึ่งอยู่ตรงวัดโพธิ์นั้น มีป้ายชี้ว่าไปพระบรมมหาราชวังนั้นต้องเดินต่อไปอีกเพียงแค่ 800 เมตรเท่านั้น

เป็น 800 เมตรที่ย้อนกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกของประวัติศาสตร์และความเป็นชาติไทยได้อย่างน่าภาคภูมิใจ !

โดยเฉพาะภาพของพระบรมมหาราชวังที่มีธงสีเหลืองสะบัดพริ้ว และ หมู่ปืนใหญ่ที่ได้มาจากการทำศึกรวมชาติในหลายสมรภูมิ

ให้ภาพเหล่านี้เล่าเรื่องด้วยตัวเองก็แล้วกันครับ.